Eclips

Licht – het is zo wezenlijk.
Zonder licht voor ons geen leven.
Zonder licht slechts duisternis en kou.
Zonder licht geen vergezicht.

Op 9 augustus 1999 vertrokken we uit Velp met 9 mensen naar Roemenië, voor een bezoek aan ons hulpverleningsprojekt. De 11e augustus viel er ook in, de dag van de totale zonsverduistering, de eclips. We begaven ons naar Deva, een stad midden in de 100% zone. In het centrum is een kegelvormige berg, met bovenop een oude ruïne. We klommen naar boven, de berg op. De lucht was zwaar van water. Een stormwind joeg stof en zand door de ruimtes van de ruïne. Het was daar niet uit te houden. De regen kwam. Mensen vluchtten de berg af, de stad in. Onweer brak los, donder en bliksem dat horen en zien je verging. Op de binnenplaats van een klooster stonden we te kijken en te wachten. Het werd schemerig. Wel zagen we de ruïne op de berg afsteken tegen de donkere luchten. Het werd steeds donkerder, totdat alles zwart was als de nacht. En de zon was niet meer.
Na twee, drie minuten zagen we in de verte, achter de kegelvormige berg, weer de zomen van het licht. Eerst bleef het achter de berg, langzaam klom het over de berg heen, onze kant op – een kegel, een koepel van licht, die ineens ook ons weer omvatte. Groot opgloeiend licht, wijd uitstalend licht. Zoals de zon opgaat en verschijnt op het balkon van de hemel. Wat een opluchting, wat een bevrijdende ervaring. En het werd avond en het werd morgen, een nieuwe dag.