- wat betreft het brengen van offers (en daarvoor dus slachten) bestaat er een eerste, simpele redenering die vrijwel iedereen hanteert: met het offer moet God gunstig worden gestemd
- maar er is een tweede, diepere laag: zo leer je eerbied voor het leven. Wat het kostbaarst is, zul je niet zomaar nemen. Daarom zijn er veel bijkomende voorschriften voor het 'ritueel' slachten van het offerdier. Het lijkt heel paradoxaal te klinken dat je zo respect voor het leven leert (terwijl je het néémt), maar denk er maar eens over na. Ik vind dit een steekhoudend argument, in eerste aanleg, voor ritueel slachten
- en er is nog een derde laag: het offerdier neemt mijn plaats in, voor God. Dat maakt de eerbied en het respect voor het leven dat gegeven/genomen gaat worden, nòg groter. Maar dat komt dan bij onszelf vandaan.
Die eerbied voor het leven leren (2e punt) is m.i. in deze kwestie aan de orde. Nou, die leer je niet in de 'gewone' slachthuizen = abattoirs. Kennelijk ook niet in de halal-slachterijen in Indonesië. In Nederland misschien wel, of in Duitsland. En ook in koshere slachterijen, stel ik mij zo voor.
Maar terecht mag de vraag gesteld worden, of er in onze dagen geen betere, diervriendelijker slachtmethoden zijn dan de traditionele. Daaraan vasthouden enkel en alleen omdat dat altijd zo is geweest, is geen sterk argument. Sterker zou het zijn als je in onze dagen gaat zoeken naar de meest respectvolle wijze om een dier te slachten: beter dan in de gewone abattoirs, maar wellicht ook beter dan het traditionele kosher/halal slachten. Wie weet!
-
Posts
1 opmerking:
Ik wil het er over hebben als voorbeeld van hoe met eerbied om te gaan met individuen. Eerbied vind ik anders dan respect, want het betreft de onsterfelijke ziel. Met een individu bedoel ik eigenlijk hetzelfde. Een ziel woont een leven lang in een lichaam. Dat gaat ten slotte dood, op een net zo belangrijk moment als de geboorte. Is goed sterven pijnloos en zonder angst sterven?
Eerst de vraag: "waarom zijn wij op aarde?". Ik geloof dat samen onze zielen te leren kennen de zin van onze geboorte is. Een beetje kennen of op zijn minst erkennen resulteert in een naam. Dan is zonder doodsangst en pijnloos leven en sterven, in een roes bv, of als nummer, niet goed. Erger dan doden is het ontkennen of negeren van de ziel van mens en dier. Dood gaan we allemaal, maar zinloos leven mag niet.
In de natuur wordt volop gedood; daar hoeft men niet over te oordelen. Ook mensen doden al is het 'maar' een insect waar hij per ongeluk op trapt. Als je het nuttig vindt om een dier te doden, doe het dan met eerbied. Ik bedoel niet dat een dier niet gefokt zou zijn als het niet geslacht zou worden en dat zijn nut is.
Ik wens een slachtdier toe dat het niet achteloos als een vlieg wordt doodgeslagen, maar dat het in de ogen wordt gekeken en leert dat het een prooi is, dat kan het begrijpen, en dat het de gelegenheid krijgt om zich over te geven.
Ik heb eens gelezen dat een muis in de bek van een slang angst nog pijn voelt. Dat is de genade bij het aanvaarden van de onvermijdelijke dood.
Een reactie posten