Een mooi afscheid

We zijn echt overweldigd door de uitgebreide aandacht en de vele blijken van waardering die Ida en ik ontvingen. Want: het betreft steeds ons beiden, als stel. We ontvingen zo’n 150 kaarten met de prachtigste teksten erop. Daarnaast al die andere kado’s, de bloemen...

Een jongeman schreef: “Ik heb het heel waardevol gevonden wat ik allemaal van je mee heb gekregen: jezelf mogen zijn in kerk en geloof – dat heb ik al jong van jou meegekregen. Nog steeds ervaar ik dit als belangrijk uitgangspunt van leven en geloof“. Wel, wat wil je nog meer? Of deze (ik zoek natuurlijk het beste en mooiste uit!): “Met je woorden, uitleg en liederen heb je ons regelmatig geraakt en geïnspireerd! Wist je wel dat jij een belangrijke, nee, de belangrijkste rol hebt vervuld om ons ‘in de kerk’ te krijgen in Velp?”


De week na het afscheid kreeg ik van Frank Volmerink een prachtig groot fotoboek overhandigd, en een dvd van het afscheid. En van koster Dick van Leeuwen kreeg ik de geluidsopname van het afscheid. Bijzonder vond ik de enorme inzet van zoveel mensen, om het een onvergetelijke dag te laten zijn. Die act van de gesprekskring met Hans Jansen in de rol van ds. Klaas – die was toch hilarisch? Heel knap gedaan en goed getroffen! En al die andere optredens: van de wijkraad, van Puur Zang, van de cantorij, van de kerkenraad, van Douwe Volmerink en Marja Rutten, van het smartlappenkoor: echt bijzonder! En de kinderen, met hun ronde tafellaken, schort, kookboek, en nog meer... En dat jullie ons op kwamen halen: het was geweldig!

En het grote cadeau: uiteindelijk was het iets meer dan € 3000! Een ongelooflijk bedrag. Vele malen meer dan we konden vermoeden! Eerst dachten we aan een electrische fiets; maar het gaat zo goed met me, dat we daarmee nog een poosje wachten. Toen hadden we een schilderij op het oog, van een topschilder. Tot ik tot de conclusie kwam, dat ik in haar schilderijen net iets mis: een geheim. Iets, wat je nog ontdekken moet en waarvoor je jaren nodig hebt. Maar als dat geheim er niet in zit, gaat het je vervelen; dan raak je erop uitgekeken.

We zitten nu op een ander spoor: een mooie nieuwe tafel met zes comfortabele stoelen erbij, waar je de rest van je leven mee kunt doen. Dan kun je met vrienden rustig een paar uur bij elkaar zitten, zonder van je stoel af te vallen. Daar kijken we nu naar uit.

Mensen zeggen: wat voel je nu? Nou, nog een soort vakantiegevoel. Minder druk op de ketel. Maar er is toch nog zoveel waarbij Ida en ik betrokken zijn: rustiger is het nauwelijks. Wel minder telefoon en minder tijdsdruk, gelukkig. En de merkwaardige ervaring dat er mensen overlijden bij wie je zeer betrokken was, en dat een ander de uitvaart doet.... Maar het is goed zo. Zo is het gewoon. Met enorm veel dankbaarheid kijken we erop terug en krijgen er nog altijd een warm, feestelijk gevoel bij. Daarom nog een keer: onze oprechte dank!