Schat in de hemel?

In veel diensten gaat het morgen (11 augustus 2013) over Lucas 12,33-40. Gisteren ging ik voor in een weeksluiting in een verzorgingshuis. Iedereen 80-plus. Een passage:

Maak voor jezelf een schat in de hemel die niet opraakt, waar een dief niet bij kan en die door geen mot kan worden aangevreten. Een schat in de hemel – wat is dat? In ieder geval iets niet-stoffelijks. Want stoffelijk bezit verslijt, verroest, wordt aangevreten, wordt gestolen. Dat weten we, vaak ook uit ervaring.

Het gaat om iets hógers, bedoelt Jezus. Een hóger doel, waarvoor je leeft. Niet bezit verzamelen. Een schat in de hemel? Dat is een hoger doel, waarvoor je leeft. En u mag dat zelf invullen – als het maar niet stoffelijk is.

Voor de één is dat: goed zijn voor elkaar. Voor de ander is dat: een goed doel blijven steunen; daar geef je je bezit aan weg. Of het is: een toevluchtsoord zijn voor je kleinkinderen, als je die hebt, een klein paradijs van liefde en aanvaarding. Want bij JOU mogen ze helemaal zichzelf zijn en worden ze verwend. En dat is zó belangrijk voor ze!

En de hemel dan? Ik denk dat Jezus bedoelt: als je in je leven en sterven gericht bent op 'de hemel', dan vallen die aardse, stoffelijke dingen weg. Die verliezen aan belangrijkheid. Dan ga je beseffen waar het wèrkelijk om gaat in deze wereld en in Gods koninkrijk: niet om hebben, maar om zijn. Om mens te zijn en als mens te leven voor Gods aangezicht. Zoals ook Jezus ons dat heeft voorgedaan.