Een geheime wereld

Naast de kapsalon in de Herenstraat was een kleine opening, en daarnaast was een heel klein winkeltje. De winkeldeur was tevens huisdeur. Het smalle huiskamerraam was tevens etalage. Wat heb ik vaak voor die etalage staan kijken, met m'n neus tegen het raam. Heel apart. Nergens in de wereld had ik eerder iets vergelijkbaars gezien. Direkt achter het raam was een stukje etalage. De bodem bestond uit groezelige plankjes. Achter de etalage was een geel-wit geblokt keukengordijntje opgehangen aan een koperen roe. Ook aan beide zijkanten hing zo'n geel gordijntje, dat weer aansloot bij het raamkozijn. De etalage was een besloten ruimte; een heel eigen wereld. Hoe zou die wereld daarachter er uitzien? Ik wist dat daar een oude dame woonde, oma Hartog; die had een grote zoon. Die kende ik wel een beetje. Hoe zouden die daar leven? Het huuske was maar heel klein! Maar die etalage - daar kreeg ik niet genoeg van. In het midden stonden 6 rekjes met eieren op elkaar gestapeld. Ernaast niks, erachter niks, ervoor niks. Een stilleven met eieren. Hoe kan het dat die rekjes met toch wel zware eieren niet inzakten? Soms mocht ik daar wat eieren halen; ze kostten toen een duppie - en dat is nog altijd zo. Eieren kosten de eeuwen door altijd 10 cent - ga maar na. Dan kwam ik dus even binnen. Direkt als je de deur binnenkwam, had je aan je linkerkant de etalage-zijkant en daarna was er een tafeltje. Daar zei je wat je nodig had. Ze pakte de eieren in een krant, rekende af - en dat was het. Dan ging ik naar buiten om nog weer even in de etalage te gluren. Ik was toch in ieder geval even in die onbekende, geheime wereld achter de gordijntjes geweest, die zo heel anders was dan die vóór de gordijntjes. Als ik binnen was, kon ik me niet voorstellen dat die etalage zo stil en strak was, want binnen was het warm, licht en gezellig. En als ik weer buiten stond, was die binnenwereld weer weg. Wonderlijk!