Vast in de sneeuw

-












Als middelbare scholier werkte ik ’s zaterdags, rond de feestdagen en alle vakanties bij bakker Rodenburg in de Kerkstraat. Als ze ’s zomers 3 weken dicht waren, werkte ik die drie weken voor bakker van Velzen. Bakkerij Rodenburg zie je rechts op de foto van de Kerkstraat.
Met een transportfiets ging ik het bestelwagentje achterna, waarmee ze de buitengebieden aandeden. Het was een klein Engels ding (zie foto) en snorde als een Singer-naaimachine. Ik fietste dan wat boerenhoeves af met een mand vol brood (4- en 8-ponders zelfs), koek, krentenbollen, eierkoeken, chocoloaatjes, beschuit, noem maar op. Jarenlang ging ik mee met opa Klaas Rodenburg en Wim Verhoeff. Vaak zaten we in Rodenrijs en de Oude Lede. Ook kwam ik jarenlang achter het Berkelse spoor, achter Dirk Dijkshoorn aan. Die reed op een gemotoriseerde carrier, met een windscherm erop.
Opa Rodenburg was ook de jongste niet meer en had zwaar reumatische handen. Als hij reed kon hij dat alleen maar zo, dat hij het stuur als het ware doorgaf van de ene hand in de andere. Ik zat eens naast hem in dichte mist, op de Rodenrijseweg langs de vaart, terug naar het dorp toe. Dichte mist of niet, bij Havenaar nam hij gewoon met een noodgang de binnenbocht, dus over de linker weghelft; ik stond doodsangsten uit. Dit móest een keer fout gaan. Maar nee, het ging altijd goed. Tot zijn 96e heeft hij voor het bedrijf gewerkt. Toen hij 99 werd, gaf hij een groot feest, want – zei hij – je weet maar nooit of ik de honderd haal. En ziedaar: het feest was geweldig, en hij haalde de honderd niet…. Levenskunst, noem je dat.













In de winter van 1963 waren we in Rodenrijs; het was januari en het vroor 20 graden. Bij station Rodenrijs gingen we achter de spoorhuizen bij het Stationskoffiehuis het zwarte paadje op, om naar een boerderij te gaan. De sneeuw lag hoog opgewaaid. Ik zei: “Geef maar hier, ik ga er wel met de fiets heen”. Met de auto was geen doen. “Hoeft niet, lukt wel”, zei opa Rodenburg. Z’n ogen begonnen te glimmen. Hij reed met het bestelwagentje 25 meter achteruit, nam een aanloop – en ja: de rest van de middag hebben boeren en omwonenden geholpen om ons uit te graven. Ik heb er een licht bevroren duim aan overgehouden, die ’s winters nog wel eens gevoelig is.
-