Leven in verwachting - een van de belangrijkste dingen die we kunnen doen, en die we kunnen doorgeven aan onze kinderen. Het belang daarvan is prachtig beschreven door Vaclav Havel in een voordracht die hij ooit in Frankrijk hield, en die toen in de Adventstijd in Trouw stond.
Het is een van de mooiste adventsmeditaties, die ik ooit heb gelezen. Hij vertelt over de Tsjechische samenleving onder het communisme; over de mensen die - vrijwel uitzichtsloos - zaten te wachten op Godot, oftewel op een ingrijpen van God. Ze waren verlamd door het regime van deze wereld. Ze zaten hooguit nog te wachten, tot het afgelopen zou zijn, over, en voorbij. Een tragisch wachten noemt Havel dat.
Maar: ook waren er mensen, die in verandering geloofden. Die verwachtten, dat er een kéér zou komen in hun lot. En die daarom, samen of alleen, stand hielden in de waarheid. Die trouw bleven aan zichzelf, aan hun geloof, hun hoop, hun verwachting. Die niet mee gingen doen in het systeem van de leugen - die dat weigerden. Die verzet bleven bieden. Die geloofden dat de waarheid het zou winnen van de leugen, vroeg of laat - mede door hun inzet. Wachten of verwachten, dat is een heel verschil!
-
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten