Het water komt ...

We hadden vrijdagavond een gezellige avond met bezoek dat pas om een uur of een wegging. Want we hadden deze week wat te vieren: één dochter kreeg een vaste aanstelling, de tweede haalde haar bachelor en de derde haar propedeuse. Daarna nog gezellig afgewassen en tegen tweeën lagen we in bed. Om vier uur wordt er hard aan de huisdeur gebeld – net als je na een glas wijn in een diepe slaap bent. “Schrikt u maar niet, politie!” Nou ben ik niet zo schrikachtig aangelegd, maar met zo’n binnenkomer schrik je juist wel een beetje. “Ja, de hoofdwaterleiding naast uw huis is gesprongen; de straat staat onder; het water komt de tuin in. Kunt u uw auto misschien wat hoger op de afrit zetten?” Nee dus, want de aanhanger staat er nog achter….

Pal voor de neus van de auto is de aarde opengebarsten en kolkt er een enorme waterstroom omhoog, die alles meeneemt: tegels, klinkers, trottoirbanden, zand, grint, noem maar op. We kunnen er echt niet meer uit, want er is al een groot gapend gat te zien. Om vijf uur zijn er twee mensen van de storingsdienst. Met hekken wordt de toegang tot de straat afgezet. Eentje blijft kijken, de ander gaat de afsluiters zoeken in de straat; als het licht wordt gaat dat beter; om zes uur loopt al veel water weg, omdat er geen nieuw meer bijkomt. Het staat zo hoog in de straat (en in de omliggende straten), dat we zo drie emmers onder water kunnen duwen om die te vullen voor het toilet – want alles is nu immers afgesloten. Verder gebeurt er niks, dus om zes uur gaan we weer naar bed.

Tegen zevenen komen de mannetjes met de machines: een graafmachine, een motorpomp, materiaalwagens, noem maar op. Een lawaai van jewelste, dus slapen is er niet meer bij. Als zo’n beetje alle water uit het gat is gepompt, gaan ze zoeken waar de leidingen liggen en gaan daarna graven met de machine. De dikke waterbuis (30 cm) ligt zo’n anderhalve meter onder het maaiveld – hartstikke diep, dus. Om die eruit te kunnen halen en te kunnen vervangen, moet er ook een grote put onder waar de buis was worden gemaakt. Dan zit je al op min 2 meter. Daarin gooien ze dan het zand dat ze met schoppen weggraven om ruimte te maken voor de nieuwe buis. Onderin dat gat liggen heel veel tegels, klinkers en trottoirbanden of delen ervan. Met touwen worden de negen leidingen die er lopen opgebonden, zodat ze verder kunnen graven. De mannen verdwijnen zo’n beetje onder de grond. Het is dan een gat van acht meter lang, ruim anderhalve meter breed en twee meter diep.


In de loop van de morgen komen de benodigde onderdelen en een vrachtwagen met schoon zand – want er is heel veel weggespoeld. Even zag het er uit als het strand van Presikhaaf.De montage van het nieuwe stuk pijp is mooi vakwerk. Als dat is gebeurd, wordt het sein op groen gezet en mag er weer water doorheen. In de leidingen zit nog zand, dus we moeten flink doorspoelen. Alles borrelt, pruttelt, spettert en spuugt vanwege de lucht die meekomt.



Omstreeks half een is het gat weer dichtgegooid en opgevuld, en zijn er voor ons wat tegels neergelegd om uit de oprit weg te kunnen. Maar het zal nog wel flink inzakken. Maandag komen de stratenmakers weer. Ik had daarna wel behoefte aan een middagdut…..