De wolk van niet-weten

Vorige week kocht ik een boekje met bovengenoemde titel. Het is een mystiek geschrift uit het Engeland van de 14e eeuw – uit de Middeleeuwen dus. Eén van de kernpunten is dat we veel over God kunnen praten, zeggen en denken. Maar als het op weten aankomt, wat zijn we dan eigenlijk arm! We zullen toe moeten geven, dat we God met het denken en weten niet kunnen benaderen. Zijn licht straalt achter de wolk van niet-weten. Pas als je die wolk binnengaat zoals Mozes op de Sinaï, kun je komen tot het schouwen van God, via de wolk van het niet-weten. We kennen God van nature niet. Onze zintuigen zijn daar niet op gebouwd. Alleen ons hart, onze ziel kan God schouwen. En dat heeft niets met kennis en ook niets met onze zintuigen te maken, vertelt de schrijver. “Als je God wilt naderen, moeten alle menselijke vermogens verduisterd worden”.

In dat alles gaat het niet om wat je van God kunt krijgen of gedaan kunt krijgen, nee: het gaat enkel om God zèlf. Hèm moet je zoeken, niet wat je van Hem krijgt. Dankgebed en aanbidding komen voort uit het hart en zijn op God gericht, niet op onszelf. Citaat: “Als iemand totaal tot God gekeerd is, zijn alle mensen hem even lief; die mens voelt dan geen andere oorzaak om lief te hebben dan God alleen”. Zònder bijmotieven God zoeken – daar gaat het om, zuiver en alleen uit liefde voor God zelf.

Uiteindelijk komen we hierbij uit: God kan wel bemind worden, maar niet bedacht. We hebben lief wat ons denken te boven gaat. Liefde is niet iets van het verstand; daarom heet het ook: liefhebben met hart en ziel…..
-